بیماری پارکینسون اولین بار توسط دکتر جیمز پارکینسون در اوایل قرن هجده میلادی شناخته شد و در ابتدا نام این بیماری را فلج لزران گذاشته بودند، که بعدها به نام پارکینسون تغییر نام یافت. این بیماری از خانواده بیماری‌های مغز و اعصاب مرکزی به شمار می‌آید و در حقیقت نواحی خاصی از مغز توانایی ترشح ماده‌ای به نام دوپامین که یک ناقل عصبی می‌باشد، را از دست می‌دهند و در سنین بالا حدود ۶۰ سالگی بیشتر شیوع دارد. البته مشاهداتی هم در افراد جوانتر دیده شده است. در اثر فقدان دوپامین حرکات بدن نامنظم شده بطوریکه موجب علایم تومور، سفتی عضلات و کندی حرکات می‌شود.
علایم شایع و خاص پارکینسون
- سخت شدن حرکت بطوریکه پاها در حالت نامناسبی به زمین کشیده شود.
- وجود ارتعاش دست و پا در حالت استراحت هم زمان با لرزش بیمار
- از دست دادن حس بویایی به عنوان یک پیش نشانگر
- کاهش توانایی ذهنی در مراحل پیشرفته بیماری
- ایجاد فاصله بین دو پا بیشتر از حالت طبیعی
- سفتی عضلانی و کندی و کرختی در حرکت
- حس عصبی همراه با حالت افسردگی
- اختلال در بلع همراه با آبریزش دهان
- ایجاد اختلال در حالت صدا
- خمیدگی در قامت
- عدم تعادل
درمان پارکینسون
تا کنون درمان قطعی برای این بیماری کشف نشده است و پزشکان از تنوع دارویی نظیر لوودوپا، آمانتادین، بی‌پریدن و سلژیلین تجویز می‌کنند و همچنین کار درمانی، گفتار درمانی و فیزیوتراپی به عنوان تسکین و کنترل اعمال می‌گردد. درمان‌های ذکر شده به منظور ایجاد محدودیت در عملکرد و پیشرفت بیماری ارایه می‌گردند. با استناد به مطالب ذکر شده امید بر آن داریم تا هر چه زودتر درمان قطعی برای این بیماری کشف شود و البته در حوزه پیوند بافت جنینی تحقیقات امید بخشی حاصل شده است.
تجویزهای خوراکی و تغذیه‌ای پارکینسون
- استفاده از سبزیجات و میوه‌های قرمز رنگ
- زعفران
- گردو
- چای سبز
- ماست
منبع: مثبت مگ